η απώλεια της μάνας ...

Έχασα την μανούλα μου πριν δέκα πέντε μέρες ...15/3/2016.
Της χρωστάω τα πάντα στην ζωή με έμαθε να λέω συγνώμη ευχαριστώ και παρακαλώ ..
Την λάτρευα αλλά μάλωνα πολύ συχνά μαζί της αμέσως μετά στην μεγάλη αγκαλιά της που σαν αυτήν την μάνας   δεν υπαρχή ...
Απώλεια που κάθε ήμερα μεγαλώνει την έκλαιγα πέντε μήνες βουβά κάθε ήμερα  ...και δεν έχω τον νου μην κτυπήσει το τηλέφωνο και μου πουν κάτι κακό για αυτήν ...έφυγε άλλο πια ησύχασε ναι....Άρε μάνα
Δεν ξέρω από γειτονίες αγγέλων και διάφορα τέτοια που χαϊδεύουν αυτάκια και να είχαμε να λέγαμε ....Δεν με ακουμπάνε  όλα αυτά τα διάφορα λόγια που ξεστομίζουν της στιγμές αυτές ,ούτε πόση ώρα κτύπησε η καμπάνα πριν και μετά ..Εγώ έχασα την μανούλα μου
Σαν την μάνα δεν έχει...Καλό ταξίδι  μάνα ...

Εσύ που από τύχη σκοντάψεις εδώ επάνω μάθε κάτι ότι
είναι ζωντανό και αγαπάς να το αγγίζεις μην το ξεχνάς .. 

Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι...

Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν η ψυχή είναι η κατοικία της καρδιάς... ή αν εκεί στην καρδιά κατοικεί η ψυχή.Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: μια "μεγάλη" καρδιά,πάντα έχει μια υπέροχη ψυχή!!!

Paola Felix

Είναι και μερικά αρσενικά που γεννιούνται άνδρες…

Το ακούς απο το πρώτο τους κλάμα.
Το βλέπεις από την πρώτη τους ματιά, πως κοιτούν κατάματα τη μάνα. Από τη δίψα τους να θηλάσουν όχι το γάλα, τη γνώση, τη φωτιά, την αλμύρα να θηλάσουν.
Ολάκερη τη ζωή μιά ρουφηξιά να κάνουν.
Το νιώθεις από την αγκαλιά που σου χαρίζουν, αν και μωρά, αυτά σφιχτά σε αγκαλιάζουν.
Την αντάρα τους, που μέσα τους βράζει, μόνο το χάδι, μόνο το άγγιγμα,  η Αγάπη άνευ όρων, μπορεί να γαληνέψει.

Είναι μερικά αρσενικά που γεννιούνται Άντρες, λαχταρούν τον κόσμο όλο μέσα στις μικρές τους παλάμες να χωρέσουν, σπαρταρά η πέτρα στα χέρια τους, σε όλα τα ανεξήγητα γιατί μάχονται να δώσουν ένα επειδή. Κοιτώντας τα αστέρια τη νύχτα, προσκυνούν το θείο με δέος, εύχονται να αξιωθούν να αγγίξουν το άυλο, να τιθασέψουν τον άνεμο, το αδύνατο δυνατό να κάνουν.
Όχι γι’ αυτούς, όχι για τη δόξα τους, μόνο για τον Άνθρωπο, για τη ζωή, την κάθε Ζωή.

Τα παρατηρείς πώς τρέχουν πάνω σε κακοτράχαλους βράχους, κοφτερούς κι ας κόβονται, κι ας ματώνουν δεν σταματούν, στην κορφή τους φτάνουν, ελεύθερη πτώση κάνουν μες στην αγκαλιά της θάλασσας, της μάνας, της γυναίκας, της ερωμένης τους.
Μην υπολογίζοντας την ήττα. Ρίχνονται οικειοθελώς μες στη φωτιά κι ας ξέρουν οτι θα χαθούν.
Οι μεγαλύτερες νίκες τους οι ήττες τους, αρκεί που κόντρα στον άνεμο πήγαν. 

Κι όταν η θάλασσα τους ξεβράσει αποκαμωμένους δεν θρηνούν, μόνο δακρύζουν αλμύρα με μια θλίψη στα μάτια. Το άλλοτε γαλάζιο έχει γίνει πια γκρι και δεν ξέρεις τι να αγαπήσεις περισσότερο, το γαλάζιο της δυναμής τους ή το γκρι της σιωπής τους. Και εκεί που νομίζεις ότι τα πάντα χάθηκαν, ότι έσβησε η φλόγα, σπάνε τα φτερά τους, σαν γέρικοι αετοί, και ξανά μέσα στη θάλασσα τους ξαναπετούν.
Πιο νέοι, πιο ρωμαλέοι, πιο Άντρες απο ποτέ. 

Αν ανταμώσεις ποτέ σου τέτοιο αρσενικό, μην το φοβηθείς κι ας υπερέχει ξεκάθαρα απο εσένα, κι ας μπορεί να σε σημαδέψει για πάντα. Μην τον φοβηθείς, για ένα τέτοιο Άντρα αξίζει να σφραγίσεις τις σάρκες σου με το όνομά του για πάντα.

Αυτά τα αρσενικά εγώ θα ονομάσω Άντρες, γιούς, εραστές, ποιητές της ζωής μας.

αναπνοές

Γράφει η Αράπη Σ. Ελένη.
( Ανεμόεσσα Σκέψη)

<embed src=http://flash-clocks.com/free-flash-clocks-blog-topics/free-flash-clock-175.swf width=200 height=200 wmode=transparent type=application/x-shockwave-flash></embed>

Είμαι ο λίγος στον κόσμο των πολλών

ΕΛΕΝΑ ΛΟΪΣΙΟΥ

Δημόσια κοινή χρήση  -  20 Σεπ 2015

 

Είμαι ο λίγος στον κόσμο των πολλών που ξέρω οι λέξεις τι σημαίνουν… Κι έμαθα να στρογγυλεύω της καρδιάς μου τις γωνιές για να χωρέσω λίγη Αγάπη … Είμαι ο λίγος στη λίστα των πολλών που συλλαβίζω ελεύθερα τη λέξη «σ’ αγαπώ»… Κι εσύ χαμογελώντας, άθελά σου σχίζεις το τελευταίο φύλο που’ ναι ο επίλογος στο τετράδιο της υπομονής μου… Είμαι ο λίγος στην τρέλα των πολλών που έμαθα τι λένε τα τραγούδια… και στον καθρέφτη βλέπω τις μορφές που’ ναι χωρίς εσένα… που’ ναι όλες δικές μου. Η δική μου τρέλα είναι η μόνη διέξοδος κι οι λέξεις δικά σου είναι μαχαίρια… Μα μη φοβάσαι αγάπη μου δεν κάνει κρότο η σιωπή μου… Αυτή είναι που σκοτώνει φορώντας σιγαστήρα… Και μη ρωτάς γιατί οι καρδιές ραγίζουν εντελώς αθόρυβα.. Όνειρο ήταν και το ξέρω! Θα υπάρχω πλάι σου σαν ξεθωριασμένη πινελιά στο γκρίζο ψυχρό σου τσιμέντο! Εκεί όμως δεν θα’ χει γραμμένα ημερολόγια. Ούτε το φεγγάρι, θα΄ ναι πανσέληνος σαν κι απόψε! Ο έρωτας κι ο πόνος είναι δίδυμα φεγγάρια! Πολλές φορές αδύνατο να ξεχωρίσεις λέξεις που ταξιδεύουν στη θάλασσα του νου! Κι ο πόνος σου δραπέτης, δικός μου έγινε! Οι χτύποι της καρδιάς μου έγιναν χτύποι της δικής σου καρδιάς! Το μόνο που απόμεινε , σαν παιχνίδι θεϊκό, για να ξεχνάμε τη θνητή μας φύση! Κι είναι ο έρωτας δραπέτης, μυστικός, τυφλός , αέναος , έρωτας! Κλέφτης… έρωτας!

καλοκαιρι μου

Ευτυχισμένος είσαι όταν το βράδυ δε σου λείπει κανείς

Σπουδαία υπόθεση να νυχτώνει και να νιώθεις πλήρης. Να ζεις κι όχι να θυμάσαι. Ν’ αγκαλιάζεις τον άνθρωπο που λαχταράς κι όχι ένα μάτσο θαμπές αναμνήσεις αποτυπωμένες πάνω σε ξένα, άσχετα κορμιά. Ν’ ανατριχιάζεις που πλαγιάζεις μαζί του κι όχι να προσποιείσαι ότι κοιμάσαι για ν’ αποφύγεις βλέμματα κι αγγίγματα.

Είναι γνωστό πως καθώς βραδιάζει οι ανάγκες και οι απουσίες γιγαντώνονται, φτάνουν στο ζενίθ, βαράνε κόκκινο, πώς αλλιώς το λένε;

Αυτό βέβαια ισχύει για όλους εκείνους που αρνούνται την αλήθεια, που κρύβονται πίσω απ’ το μικρό τους δαχτυλάκι κι ικανοποιούνται απ’ το λίγο εφόσον φοβούνται το πολύ. Το φοβούνται γιατί δεν έκαναν και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να το γνωρίσουν και να το κατακτήσουν, το λίγο άλλωστε είναι πάντα πιο εύκολο, πιο εφικτό.

Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που ξοδεύουμε το κορμί μας, τις μέρες και τις νύχτες μας, τα χάδια μας, τον πολύτιμο χρόνο μας, ακόμα και την αγάπη μας, ναι, σε μετριότητες, σε ανθρώπους που μπορεί γι’ άλλους να είναι ο παράδεισος επί γης αλλά σε μας δεν καλύπτουν ούτε το 10% των αναγκών μας, των πραγματικών «θέλω» μας. Κι αυτό μόνο και μόνο για να μη μείνει η δεξιά πλευρά του κρεβατιού άδεια. Μόνο και μόνο για να ακούσουμε μια καλημέρα το πρωί κι ας είναι κι από λάθος φωνή.

Ζητιανιά για πλαστή συντροφικότητα και μια αναγκαστική παρέα για τις διακοπές και τις εξόδους μας. Τόσος κι άλλο τόσος είναι ο τρόμος της μοναξιάς. Και τελικά τότε, με όλα αυτά τα λάθη είμαστε πιο μόνοι από ποτέ. Μαζί και μόνοι σ’ αυτό το άχαρο και μίζερο σχεσοσκηνικό που μας πνίγει, που μας καταπίνει και που τελικά οι ίδιοι στήσαμε.

Είναι ευλογημένοι, ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να προσπεράσουν λάθος καταστάσεις, γόρδιους δεσμούς κι αιώνια απωθημένα. Έκλεισαν με όλες τις τιμές τους κύκλους που έπρεπε να κλείσουν. Αυτοί ναι, είναι πραγματικά ευτυχισμένοι τα βράδια. Είτε είναι μόνοι, είτε όχι.

Η ψυχή τους είναι ήρεμη και η συνείδησή τους καθαρή και βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από συναισθηματικές εξαρτήσεις κι ενοχές. Ξέρουν πού πατούν, πού βρίσκονται και γιατί. Είναι μόνοι γιατί το επέλεξαν, είναι με κάποιον επίσης γιατί το επέλεξαν. Και σαφώς δεν πρόκειται για επιλογές ανάγκης.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι κατάφεραν να ξεχωρίσουν τις απουσίες απ’ τις παρουσίες. Σκότωσαν τα φαντάσματα, τις ανούσιες αναμνήσεις, έριξαν φως στις σκιές. Απόλαυσαν τις επιτυχίες τους κι έζησαν ως το μεδούλι τις αποτυχίες και αυτό βέβαια τους κάνει εξαιρετικά γοητευτικούς αλλά κι ισορροπημένους.

Το βλέπεις στα μάτια τους, το πιο πολυλογάδικο όργανό μας και το μόνο που πρέπει να πιστεύουμε τελικά. Και τα μυστικά τους θα καρφώσει αν χρειαστεί και τις αλήθειες κι όλα τους τα ψέματα.

πηγη μου 

http://antikleidi.com/2015/09/15/bradi_den_lipi_kanis/