ΑμορΓυνή: Οι γυναίκες που κρύβονταν μέσα μου κάθε ημέρα δρα...

ΑμορΓυνή: Οι γυναίκες που κρύβονταν μέσα μου κάθε ημέρα δρα...: Οι γυναίκες που κρύβονταν μέσα μου κάθε ημέρα δραπετεύουν, ο προορισμός τους πιθανολογώ πως είναι προς το νερό. Συνέχεια διψούσαν εξάλλου...

Η «κατάρα» του να είσαι πάντα το…«καλό παιδί»

Η «κατάρα» του να είσαι πάντα το…«καλό παιδί»

Δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα

ζητούμενα αποτελέσματα. Τα «καλά παιδιά», οι ευγενικές αυτές ψυχές που δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, παραχωρούν τα προνόμιά τους στους άλλους, δεν λένε όχι και δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους αναγνωρίζουμε, όλοι τους συμπαθούμε και όλοι κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να τους εκμεταλλευόμαστε! Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η καλοσύνη αποτελεί μονόδρομο. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουν και να σχετίζονται. Η αλήθεια όμως είναι ότι για τους περισσότερους η καλοσύνη αντί να διευκολύνει την ψυχολογική υγεία και τις (υγιείς) διαπροσωπικές τους σχέσεις, στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την προσωπική ευχαρίστηση και των ανάπτυξη υγιών σχέσεων. Το να «είμαι καλός» συχνά σημαίνει να αποσιωπώ τα πραγματικά μου συναισθήματα. Σημαίνει να παραιτούμαι από την ειλικρίνεια στις σχέσεις μου επειδή με καταβάλλει ο φόβος της κριτικής ή της απόρριψης. Ένας «καλός άνθρωπος» μιλάει και φέρεται με τρόπους που πιστεύει ότι θα του προσφέρουν επιδοκιμασία ή τουλάχιστον δεν θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το θυμό, την κριτική ή την απόρριψη των άλλων. Δεν είναι λίγα τα «καλά παιδιά» που χτυπάνε την πόρτα του ψυχοθεραπευτή. Κάποιες φορές έρχονται γνωρίζοντας τη δυσκολία τους να εκφράσουν τις πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες τους και το θλιμμένο τους βλέμμα συνοδεύεται από κουβέντες όπως «ίσως πρέπει να πάψω να είμαι τόσο καλός με τους άλλους», «έχω κουραστεί», «δεν αντέχω άλλο να δίνω, έχω στερέψει». Συνήθως όμως έρχονται με αφορμή κάποιο άλλο σύμπτωμα χωρίς να έχουν συνείδηση του πραγματικού προβλήματος.

Κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι τα «καλά παιδιά» κινδυνεύουν πολύ περισσότερο από τον υπόλοιπο πληθυσμό να εμφανίσουν μια ποικιλία ψυχολογικών διαταραχών όπως πχ κατάθλιψη, άγχος, ψυχοσωματικά προβλήματα ακόμα και εξαρτήσεις. Ανάμεσα στους ειδικούς της ψυχικής υγείας αποτελεί κοινό μυστικό ότι τα εν λόγω ψυχολογικά προβλήματα, -αλλά ακόμα και η εμφάνιση κάποιων «οργανικών» ασθενειών – έχουν συχνά τις ρίζες τους σε καταπιεσμένα συναισθήματα, επιθυμίες και ανάγκες. Αν κάποιος κάτσει και το σκεφτεί άλλωστε, τέτοιου είδους συμπτώματα μπορεί να αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για κάποια άτομα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να «μην μπορούν» χωρίς να αναγκαστούν να πουν όχι! Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να καταπιέζουν τον εαυτό τους ασχέτως του προσωπικού κόστους που καλούνται να πληρώσουν; Η βαθύτερη αιτία, που συνήθως μας οδηγεί σε αυτό τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς είναι το συναίσθημα της ενοχής. Το συναίσθημα της ενοχής είναι ένα σύνθετο συναίσθημα που συνήθως αναπτύσσεται στην τρυφερή παιδική ηλικία, όταν τα άτομα μπορούν πολύ εύκολα να θεωρήσουν τον εαυτό τους υπεύθυνο για όλους και για όλα γύρω τους και πιο συγκεκριμένα για την ευτυχία ή τη δυστυχία της μαμάς και του μπαμπά και που καταλήγουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να τους ευχαριστήσουν. Όπως όμως τα περισσότερα μοτίβα που αναπτύσσουμε στην τρυφερή αυτή ηλικία μας ακολουθούν και στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μας, έτσι και το αίσθημα ευθύνης για τη ζωή και τα συναισθήματα των άλλων συνεχίζει να μας κατατρέχει επ’ αόριστο, να μας γεμίζει ενοχές και να μας κάνει να δίνουμε τα πάντα προκειμένου να διευκολύνουμε τους άλλους. Αν νιώθετε ότι είστε υπερβολικά καλός με τους άλλους ή αν σχετίζεστε με ένα άτομο υπερβολικά καλό, αξίζει τον κόπο να θυμάστε ότι δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα: Δεν κάνει τις σχέσεις πιο εύκολες, δεν εγγυάται την άνευ άλλων όρων αποδοχή από τους άλλους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Αντίθετα, μας καταπιέζει, μας τυραννάει και μας γεμίζει θυμό και νευρώσεις.

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος


https://mynothing-else.blogspot.com/2014/02/blog-post_16.html

Μια ζωή ρε γαμώτο,μια ζωή αυτό παθαίνω.

Τα μπερδεύω όλα μες στο κεφάλι μου,τα κάνω μόνη μου κουβάρι και μετά ψάχνω να βρω την άκρη.

Κάποτε ούρλιαζα και χτυπιόμουν πώς όλα είναι θέμα "σωστού timing" και τελικά έφτασα ν'αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό, την ίδια μου την διαίσθηση! Όλα θέμα σωστού timing είναι... πάντα ήταν... 

Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι στη ζωή μας,μόνο λάθος στιγμές για να μπουν σ'αυτή...

Απλά ακόμα κι αν βρεθεί ο "σωστός" άνθρωπος, αν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αν δεν είστε και οι δύο στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα, δεν θα καταλήξει πουθενά. Ίσως χρειαστούν μήνες, μπορεί και χρόνια για να φτάσετε εκεί. Αν είναι να φτάσετε όμως, θα φτάσετε. Έστω και με καθυστέρηση. Έστω κι αν στο ενδιάμεσο ανήκετε και οι δύο κάπου αλλού, έστω και αν απογοητευτείτε από τους ανθρώπους γύρω σας.

Απογοήτευση.

Νομίζω πως για'μένα δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα.

Το να με πληγώσεις μπορώ να το αντέξω.Το να με απορρίψεις θα το ξεπεράσω.

Το να με απογοητεύσεις όμως,όταν έχω πιστέψει τόσο πολύ σ'εσένα,είναι το χειρότερό μου.

Πώς μπορείς να αγνοήσεις την απογοήτευση?

Κάποιος γύρισε και μου είπε πως "δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο" και πως "όταν κάποιος βρει το ταίρι του τότε θα γίνουν τα πάντα ώστε στο τέλος να είναι μαζί".Και έχω καταλήξει τελικά ότι συμφωνώ...

Όταν είσαι με τον άλλον θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να σε δέχεται έτσι ακριβώς όπως είσαι. 

Όλα όσα έχεις να είναι αυτά που ζητάει και όλα όσα είσαι να τον κάνουν ευτυχισμένο.

Να μην θέλει να αλλάξεις τίποτα.Για αυτόν,να είσαι τέλεια.

Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να τον πείσεις για όλα αυτά.Δεν χρειάζεται να βάζεις στην άκρη εγωισμούς και μικροπρέπειες - αυτά δεν υπάρχουν. Όταν έχεις βρει το άλλο σου μισό,δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να είσαι ο εαυτός σου.

Ούτε να δικαιολογείσαι γι'αυτό. Σε ξέρει και τον ξέρεις.

Και αυτό είναι συναίσθημα  που σε ολοκληρώνει...Δεν σε κουράζει,δεν το βαριέσαι.Δεν αμφιβάλλεις ποτέ.Μπορεί κάποιες φορές - αλλά κι αυτό διαρκεί λίγο, γιατί μέσα σου ξέρεις.

Υπήρξαν στιγμές που έχασα τον εαυτό μου, που έχασα όλα όσα πίστευα και είχα ζήσει μέχρι τώρα.

Κι αν αναρωτιέσαι,όχι,δεν είναι τυχαίο που απέκτησα ξανά έμπνευση.

Δεν ψάχνω τίποτα, ούτε βιάζομαι για κάτι πλέον. Ίσως να υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω κουραστεί και να συγκρίνω καταστάσεις χωρίς να πρέπει. Μπορεί και να κάνω καλά -  δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου όμως - δεν μου αρκεί πια το λίγο και δεν θα συμβιβαστώ με αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά μετά από πολλούς μήνες αναθεώρησης έβαλα κάποια όρια μέσα μου και πάει καιρός από τότε...

Γύρισες και μου είπες πως "για να καταλάβει ο άλλος τί έχασε,εξαφανίσου.η απουσία ενοχλεί."

Πόσο δίκιο έχεις! Το πιστεύω κι εγώ αυτό...Όλα φαίνονται μέσα στο χρόνο, τα λάθη, τα πάθη, τα σωστά... Ξέρεις τί φοβόμουν πάντα όμως? Μήπως είναι πολύ αργά... Μήπως ο χρόνος τα σβήσει όλα... Και τότε? Πόσο κρίμα θα είναι τότε?

Η αγάπη δεν είναι συνήθεια, όσο κι αν πικραίνει κάποιους αυτό. Δεν βολεύεσαι, δεν βαριέσαι, δεν κουράζεσαι. Είναι κάθε μέρα καινούρια. Δεν προσπαθείς γι'αυτή, σου βγαίνει αβίαστα. 

Ξέρεις αυτό που θες να είσαι κάθε μέρα με τον άλλον,να κάνεις τα πάντα μαζί του,να σε κάνει ευτυχισμένο και να μην μπορείς ούτε μια μέρα μακρυά του? Ε αυτό.

Αν δεν έχεις αυτό, τότε κάτι πάει λάθος. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. 

Μπορεί αυτή να είναι απλά η δική μου οπτική γωνία.Αλλά όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση:

"Είμαι κάποια που ψάχνει την αγάπη. 

Την αληθινή αγάπη. 

Εξωφρενική,άβολη,ολοκληρωτική,δεν-μπορούμε-να-ζήσουμε-ο-ένας-χωρίς-τον-άλλον αγάπη" :)

Αν με ρωτάς,φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχει.

Κι όσοι έχουν καταφέρει να την ζήσουν είναι πολύ τυχεροί.

Όλα θέμα χρόνου είναι... Ίσως τελικά όσο κυνηγάς το άλλο σου μισό, να μην βλέπεις ότι είναι μες στα μάτια σου. Ίσως να σου πάρει καιρό να το καταλάβεις. Ίσως να είσαι ακόμα στο ψάξιμο!

Ένα όμως είναι σίγουρο: Αν το βρεις, και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα είσαι μαζί του.

Μην συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που μπορείς να δώσεις - γιατί σ'αυτή την ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις - ή όχι?

Όπως και να'χει πάντως, ο καθένας τελικά βρίσκει τον δρόμο του.

Αρκεί να κάνεις πάντα αυτό που νιώθεις μέσα σου - αυτό πάντα στο τέλος αποδυκνείεται ότι είναι και το πιο σωστό!

ΥΓ. Στο υποσχέθηκα πως η επόμενη ανάρτηση θα είναι εμπνευσμένη από'σένα! Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το τόσο όμορφο συναίσθημα που μου βγάζεις! Μπορεί να μην σε έχω δει ποτέ,αλλά νιώθω ότι σε ξέρω χρόνια. Να περνάς καλά και να προσέχεις:)http://butterflies-in-a-notebook.blogspot.com/2011/02/