Παρασκευή, 24. Αυγούστου 2012 Ώρα 21:38.
Θέλω να γράψω, αλλά θα 'θελα και να τραγουδήσω... Θέλω να παίξω με
τη κιθάρα μου την πιο όμορφη μπαλάντα, μπροστά στα δυο σου μάτια. Τα πιο
όμορφα μάτια όλου του κόσμου... Ίσως να 'θελα να σου μιλήσω μόνο, αλλά
δεν μπορώ. Ή ίσως δεν θέλω αρκετά... Σκέφτομαι καθώς αφήνω τα χέρια μου
να χορέψουν πάνω στο πληκτρολόγιο.. Απ' τα ακουστικά ξεγλιστρά ο
σαγηνευτικός ήχος μια ερωτευμένης κιθάρας και ξεκινώ να ξεδιπλώνω τις
σκέψεις μου σχεδόν υπνωτισμένος... Και τώρα, με τον Bruce Dickinson να
με ταξιδεύει, όλα βρίσκουν σιγά σιγά το νόημά τους. Στη δίνη όσων
συμβαίνουν τριγύρω, όσων με στριμώχνουν οδηγώντας με σχεδόν με το ζόρι
σε μια ακόμη σκληρή μάχη με τον εαυτό μου, η λευκή σελίδα με τον
πιεστικό κέρσορα να κρύβεται κάθε τρεις και λίγο μοιάζει λυτρωτική…
Aνάμεσα σ' όλα εκείνα που προσπαθούν να κάνουν την ψυχή μου πιο αδύναμη
φυλακίζοντας την σε γκρίζα βαρετά λημέρια χωρίς μουσική, τα βήματά μου,
που θέλουν να γίνουν όλο και πιο έντονα στον γρήγορο ήχο της ατίθασης
κιθάρας, με γεμίζουν βαθιά και ειλικρινή ανακούφιση.. Γιατί όσα κύματα
και αν υψωθούν τριγύρω, σκέφτομαι... Δεν θα είμαι ποτέ κενός... Δεν θα
μείνω ποτέ χωρίς φωνή... Δεν θα σταματήσω ποτέ να δημιουργώ τις δικές
μου ιστορίες... Θα έχω πάντα άπειρες λευκές κόλλες να γεμίσω και
ατελείωτες μελωδίες να ζωντανέψω... Κι ας είναι οι λέξεις μου
εκνευριστικά φανερές για να συγκινήσουν εκείνους που έψαξαν όντως
περισσότερο... Κι ας είναι οι σκέψεις μου παιδιάστικα απλές... Και ας
μην μπορεί ο αυθάδης τρόπος σκέψης μου να συγκινήσει κανέναν... Είναι
σίγουρα αλήθειες δικές μου και είναι σίγουρα ότι πιο αναζωογονητικό, ότι
πιο ευθύ και ότι πιο ντόμπρο μπορώ να φωνάξω, πρώτα από όλα σε 'μένα
και πάνω από όλα για 'μένα. Alone, they say… 'Κάθε δημιουργία που με
ειλικρίνεια εκφράζει το αίσθημα που βίωσε ο καλλιτέχνης και χωρίς ανάγκη
ερμηνείας και εξήγησης το μεταβιβάζει άμεσα στον αποδέκτη του έργου,
δημιουργώντας μια συναισθηματική ένωση ανάμεσά τους'.. Πολλές
διαφωνίες.. I know.. Αλλά ξέρεις κάτι; Τώρα που κοιτάζω τον Matt Barlow
να βγάζει με σχεδόν ειρωνικό βλέμμα την μαγική του φωνή, σχεδόν
μυρίζοντας τον καπνό απ' το σβησμένο του τσιγάρο, βλέπω απλά έναν ήρεμο
άνθρωπο να χάνεται ελεύθερος πια στα δικά του μοναδικά, γνήσια και
ασυμβίβαστα Metal... Γιατί, after all οτιδήποτε δημιουργεί κανείς,
οτιδήποτε θέλει να φωνάξει, να χορέψει, να τραγουδήσει, να γράψει, να
πει, είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα για την πάρτη του...
Υ.Γ
Το διάβασα με άρεσε και το αναρτώ για εσάς ....
ο κάτοχος είναι αυτός | paok_g_4@hotmail.com |
