Facebook: ένα ζωντανό reality...

Ανεμόεσσα Σκέψη

Facebook: ένα ζωντανό reality...

Το facebook αποτελεί ένα reality εν δράσει, με πρωταγωνιστές τον καθένα μας ξεχωριστά.

Αυτοανακηρυσσόμαστε ήρωες μιας εικονικής - πραγματικής ζωής. Και λέω εικονικής - πραγματικής, γιατί παρόλο που μπορεί όλα αυτά που βιώνουμε οι χρήστες του "φέις" να αγγίζουν τη σφαίρα της φαντασίας, πολλές φορές όμως η φαινομένη δύναμη δημιουργεί και πραγματική. Αυτός που φαίνεται ότι είναι δημοφιλής, αγαπητός, αποδεκτός από ένα μεγάλο αριθμό "φίλων" χρηστών, τελικά νομίζει ότι είναι και στη ζωή του. Έτσι ξεκινάει η ψυχοπαθολογία της εξάρτησης, το μέσο ευνουχίζει τον δέκτη. Ο χρήστης γίνεται έρμαιο, χάνοντας ότι πολυτιμότερο έχει, το πρόσωπό του.

Εδώ δύο τινά μπορεί να συμβούν, είτε ο χρήστης πλανάται πλάνην οικτρά
( και στην πλειοψηφία αυτό ισχύει) επειδή έχει λάβει 1.500 like σε μια κοινοποίηση του - οι "φιλίες" εξαρτώνται από τη συχνότητα των like και όχι την ποιότητα των ανθρώπων - του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι ο νέος Καβάφης της ποίησης, ότι οι εκδότες διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, ποιος θα πρωτοεκδώσει τον φιλόδοξο "νομπελίστα". Δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από τον αλαζόνα βλάκα, μην έχοντας συνείδηση της ελλειματικότητας του, πιστεύει ακράδαντα στην υπεροχή του.
Είτε σπανιότερα (εξαιρετικά σπάνια) ένα φυσικό ταλέντο βρίσκοντας χώρο να εκφραστεί και εντρυφώντας στην τέχνη μπορεί επιτέλους να ανατείλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αυτά ξεφουσκώνουν. Όπως στα reality ο επιλεγμένος πρωταγωνιστής εκτίθεται και εκθέτει τον εαυτό του και τους άλλους για ένα χρηματικό έπαθλο, έτσι και στο "φέις" ο καθένας μας εκτίθεται και εκθέτει είτε για να πουλήσει βιβλία, ποιήματα, έρωτα... ότι έχει ο καθένας προς πώληση.

Και σ' αυτό το αδηφάγο παιχνίδι της επιβολής, της κατάκτησης, της αναγνωρισιμότητας, οι ίντριγκες, οι κόντρες καλά κρατούν, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι το facebook είναι εικόνα της νοσούσης κοινωνίας. Λυκοφιλίες, μπλοκαρίσματα, διπλά - τριπλά προφιλ, που σε παρακολουθούν από την κλειδαρότρυπα και καιροφυλακτούν για να σε αφανίσουν.

Σκληρότεροι παίκτες εντέλει αποδεικνύονται οι πλέον καταπιεσμένοι, οι γυναίκες ( με πόνο το διαπιστώνω) που διψούν για κατάκτηση, έρωτα, φήμη και χρήμα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα επικίνδυνο προφίλ ικανό να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, γιατί αυτοί είναι οι παίκτες που καίγονται πρώτοι, βουλιάζοντας στη μοναξιά της μοχθηρίας τους.

Υπάρχουν και οι άλλοι που ομιλούν κραυγάζοντας συνεχώς περί αγάπης, λες και η αγάπη χαρίζεται όσο πιο πολυ ουρλιάζεις. Ξεχνώντας ότι η αγάπη είναι σιωπηλή, δεν φωνασκεί και κυρίως η αγάπη ξέρει να αποσύρεται όταν αγάπη πια δεν θυμίζει.

Άλλοι δήθεν επαναστάτες λοιδορούν παντώς του επιστητού, ασκώντας ανοιχτά προπαγάνδα, αποσκοπώντας στο να κερδίσουν μια θεσούλα σε κάποιο Μπόμπολα ή Ποταμίσκο, ξεχνώντας τι θα πει δημοκρατία και ελευθερία του λόγου.

Αν θέλουμε λοιπόν να επιβιώσουμε εδώ μέσα και να βγούμε αλώβητοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητα του μέσου. Μακριά από αυτήν την οθόνη κανένας δεν σε ξέρει "οθονάνθρωπε".

Ας γίνουμε ο εαυτός μας, καλός, κακός, έξυπνος, βλάκας, όμορφος, άσχημος, όμως πάντα ο εαυτός μας. Αν μας αγαπήσουμε, τότε ίσως να γεννηθεί μέσα μας και η υπερηφάνια.

Το αυθεντικό πάντα ξεχωρίζει μόνο και μόνο γιατί είναι αληθινό. Και η αλήθεια δεν φοβάται το ψέμα. Δεν φοβάται να αποκαλυφθεί. Κανένα ψέμα δεν μπορεί να την σκιάσει.

Το facebook είναι ένα όπλο, για να μην στραφεί εναντίον μας, ας δημιουργήσουμε αντισώματα ανθρωπιάς.

Άλλωστε ο χρόνος όλους θα μας κρίνει όχι για τα λόγια μας, μα για τις πράξεις μας και πολύ περισσότερο για την απραξία μας.

Και μην ξεχνάς η ζωή σου είναι εκτός των τειχών του "φέις". Σταμάτα να γίνεσαι οικειοθελώς δέσμιος του.

Ζήσε ρε αδερφέ.
Δεύτερη ζωή δεν έχεις.

Αράπη Σ Ελένη
( Ανεμόεσσα Σκέψη)

Οπτικές Ελευθερίας

για να ξέρεις τι είναι ....

Οπτικές Ελευθερίας
Ελευθερία είναι να Ζω πραγματικά σαν ύπαρξη, να ζω πραγματικά σαν άτομο, να ζω πραγματικά στο Εδώ και Τώρα. Να Ζω χωρίς να ελπίζω, ζω χωρίς να σκέφτομαι το παρελθόν ή το μέλλον, να ζω χωρίς να συμβιβάζομαι, να ζω χωρίς να αισθάνομαι ότι εγκλωβίζομαι. Να Ζω χωρίς το συναίσθημα να με κουμαντάρει και χωρίς ο νους να με κατευθύνει.

Ελευθερία είναι όταν δεν φυλακίζομαι σε σκέψεις και συναισθήματα.

Ελευθερία είναι να πηγαίνω όπου με πηγαίνει η καρδιά μου, όπου με πηγαίνει το πάθος μου, όπου με πηγαίνει η στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενοχικά συναισθήματα, χωρίς πρέπει και δεν πρέπει.

Ελευθερία είναι να μπορώ να συμπεριφέρομαι αυθόρμητα όπως αισθάνομαι σαν το παιδί που δεν σκέφτεται τις κινήσεις του, δεν λειτουργεί μηχανικά.

Ελευθερία είναι να ακολουθώ τις προσταγές της ζωής μου, τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας μου, τις προσταγές των ρόλων της ζωής μου με χαρά, με φρέσκια ενέργεια, με διάθεση και όρεξη, χωρίς να αισθάνομαι ότι αναγκάζομαι να κάνω κάτι που δεν θέλω, που δεν μου αρέσει.

Ελευθερία είναι να μπορώ να αισθάνομαι κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες καλά, να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και χαρά, ανεξάρτητα το τι συμβαίνει στον εξωτερικό μου κόσμο εκείνη τη στιγμή.

Ελευθερία είναι όταν δεν έχω προσδοκίες, δεν έχω επιθυμίες, δεν έχω προκαταλήψεις, ούτε στεγανά. Ρέω σαν το νερό, κινούμαι σαν τον άνεμο.

Ελευθερία είναι να έχω πλήρη γνώση, αίσθηση και βιώμα ότι είμαι πνεύμα σε υλικό σώμα.

Ελευθερία είναι να Είμαι, να Είμαι απλά και να το ευχαριστιέμαι. Να είμαι ο εαυτός μου, όπως είμαι, με τις ατέλειες μου και τις αδυναμίες μου. Αν καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου, τότε έχω καταφέρει να νιώσω την ουσία της λέξης. Γιατί όταν καταφέρω να συλλάβω την ιερότητα μου, όταν καταφέρω να συλλάβω το μεγαλείο της ύπαρξης μου, τότε βιώνω την απόλυτη ελευθερία.

Διαβάζω τίποτα άλλο δεν κάνω και όσο με ανακαλύπτω με βρίζω...Και θα το κάνω όσο ζω για τους απειροελάχιστος εδώ μέσα που είναι Άνθρωποι. Δεν αναρτώ για λαικ και διάφορα τέτοια

πηγή μου 

http://www.enorasis.edu.gr/?p=24

Πόνος, ο εξαγνιστής…

Πόνος, ο εξαγνιστής…

1

Posted on: 07-2-2014 by:ENORASIS

γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

 

Κανείς δεν καταλαβαίνει αν δεν έχει περάσει από αυτό.

Κανείς δεν συναισθάνεται αν δεν έχει βιώσει την εμπειρία.

Όλοι μιλάνε για πόνο. Ποιό πόνο όμως?

 

Κάποιοι πονάνε για λίγο, δεν επιτρέπουν παραπάνω, δεν το αντέχουν.

Κάποιοι επιλέγουν να μην περάσουν καν μέσα από αυτό, το φοβούνται και το αφορίζουν.

Έτσι νομίζουν… γιατί στην ουσία το θάβουν…

 

Και κάποιοι συνηδειτά επιλέγουν να το βιώσουν μέχρι να εξαγνιστούν.

Ο δρόμος στενός, μακρύς, σκοτεινός, σκληρός, κακοτράχαλος, δύσβατος, μοναχικός.

Κι εσύ ξυπόλητος σ΄αυτό το δρόμο έτοιμος να τον διαβείς μέχρι να βγεις στο ξέφωτο.

Δεν έχεις άλλη επιλογή, αυτός το ξέρεις είναι ο δικός σου δρόμος που θα σε βγάλει στο φως.

Ο Χριστός σταυρώθηκε πριν αναστηθεί. Αυτός είναι ο δρόμος λοιπόν, θέλεις να τον διανύσεις.

Και ξεκινάς…

Ματώνουν τα πόδια σου γιατί κόβουν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα σαν κοφτερές πέτρες.

Κάποιες πέτρες είναι τόσο σκληρές όσο η απόρριψη που βιώνεις.

Εδώ και εκεί φυτρώνει κανά λουλουδάκι που σου βγάζει ένα αμυδρό χαμόγελο που αυτόματα γίνεται θλίψη και πλημμυρίζει την ψυχή σου και σου θυμίζει την θλίψη που έχει φωλιάσει μέσα σου για τα λουλουδάκια που περιμένεις να ανθίσουν στη ζωή σου τόσα χρόνια. Ξεσπά μια μπόρα και μετά ξεθυμαίνει και αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς κι εσύ να ξεσπάσεις και να βγάλεις το θυμό σου για ότι σε έχει πικράνει. Αντί για αυτό πνίγεις το θυμό σου μέσα σου και τα βάζεις και πάλι με τον εαυτό σου γεμίζοντας θλίψη.

Παραπέρα ένας τεράστιος βράχος δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Σε ακινητοποιεί εκεί. Είναι ο βράχος της εγκατάλειψης. Μένεις εκεί και περιμένεις να έρθει κάποιος να σου απλώσει το χέρι και να σε βοηθήσει να τον περάσεις, να σου πει “εγώ είμαι εδώ για σένα”, όμως μέσα σου γνωρίζεις ότι δεν θα έρθει κανένας. Τελικά γνωρίζεις ότι αυτός ο κάποιος που περιμένεις είναι μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός.

Ετσι μαζεύεις όσες δυνάμεις σου έχουν απομείνει και προσπαθείς να σκαρφαλώσεις στον βράχο, να τον περάσεις για να συνεχίσεις το δρόμο σου.

Γονατίζει η ψυχή σου από το βάρος του πόνου που προκαλεί η εγκατάλειψη, η σκληρότητα, η απόρριψη, η απουσία, η αδιαφορία.

Λυγίζουν τα γόνατά σου από την κούραση του να μάχεσαι συνέχεια το νού ο οποίος επιτίθεται ανελέητα και επαναλαμβάνει αυτό το “φταις”.

Κραυγάζεις από απελπισία, θρηνείς και πενθείς, δεν αντέχεις την μοναξιά σου, το κενό που αισθάνεσαι, και αναρωτιέσαι που είναι το τέλος.

Εύχεσαι να τελειώνει όλο αυτό, μα ο δρόμος είναι ατελείωτος, εκεί που νομίζεις πως έχεις διανύσει ικανοποιητική απόσταση και φτάνεις στο ξέφωτο, εκεί είναι που το τοπίο σκοτεινιάζει ακόμα πιό πολύ, έρχεται καταιγίδα, φυσάει από πάντου, η βροχή σου καταρακώνει το πρόσωπο, ο αέρας λυσσομανάει και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις.

Και ένα σωρό ξερά δέντρα γύρω σου απογυμνωμένα από τα φύλλα, να σε χτυπούν στο πρόσωπο και στο σώμα με τα γυμνά κλαδιά τους και να σου θυμίζουν πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου και συνεχίζεις να τον χτυπάς αλύπητα.

Και κάτι ξερά πουρνάρια γεμάτα αγκάθια που τρυπάνε τα πόδια σου όπως οι ενοχές τρυπάνε τα σωθικά σου.
Παλεύεις με νύχια και με δόντια να αντέξεις τη μανία της φύσης σου να σε εξουθενώσει, φωνάζεις αν υπάρχει κανείς που να σε ακούει, ουρλιάζεις από τον πόνο, νιώθεις ότι δεν έχεις άλλες αντοχές, πνίγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, συντρίβεσαι, νιώθεις ότι θα χάσεις τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου, αλλά για κάποιο λόγο δεν τα παρατάς.
Ανασύρεις από μέσα σου όσες δυνάμεις έχεις και προχωράς ακόμα στο μονοπάτι.

Και αναρωτιέσαι ως πότε αυτό το μαρτύριο? Το μαρτύριο που έδωσα εγώ στον εαυτό μου?

Γιατί όλο αυτό? Γιατί πρέπει αυτός να είναι ο δρόμος?

Γιατί τελικά μόνο μέσα από αυτόν αξίζει το ξέφωτο.

Μόνο έτσι θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου από την αρχή και τους άλλους.

Μέσα από την ταπείνωση του εαυτού, το μαστίγωμα, τη μετάνοια, την συγχώρεση θα ανακαλύψεις την αγάπη.

Έτσι όρισε Εκείνος, αυτό ακολουθείς κι εσύ.

Και έχεις την βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι όταν βγεις από αυτό το μονοπάτι που σου όρισε η ψυχή σου, εκείνη μεμιάς θα ανοίξει τα λευκά πανέμορφα φτερά της, να ξεχυθεί στον ήλιο σαν περιστέρι και να πετάξει ανάλαφρη, αγνή, πεντακάθαρη, έτοιμη να γευτεί,  να απολαύσει, να χαρεί τη ζωή γεμάτη φως, αγάπη και ευγνωμοσύνη για αυτή τη διαδρομή.

Όταν σε θυμάμαι ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

 Doretta Kalvou 

Αν μάθεις να ζεις τις στιγμές, δεν πλήττεις ποτέ
{Σαιντ Μπεβ}

Φρόντισε να έχεις κάποια σταθερά ενδιαφέροντα στη ζωή σου.
Αυτά θα σου δίνουν όρεξη για να ζήσεις κι έτσι δεν θα καταλήξεις
σε άνθρωπο που πέθανε στα 30 του και τον κήδεψαν στα 80 του.

Δεν είναι μόνο η ομορφιά,
είναι και η χάρη !

===

Ρίξε μια βουτιά μέσα στη ζωή
και μη φοβηθείς
και μην της κρυφτείς ποτέ
Πες ναι ... ναι ... ναι ...
Σ' ό,τι φέρνει η καρδιά μαζί
Μόνο ναι ... ναι ... ναι ...
και γυρίζει το κορμί τη γη !!

Η αγάπη δυναμώνει....
Κι έτσι κόντρα στον καιρό

Φώναξέ μου σ' αγαπώ !!

https://www.youtube.com/watch?v=kMNEJgSQukw

https://www.youtube.com/watch?v=zQJ4M9PbYJ8

Εγώ Φταίω ! !

http://antikleidi.com/2014/07/07/ego-fteo/

Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.

Νομίζεις πως είναι απασχολημένα  και δεν σε βλέπουν.

Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…

Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη.

Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.
Εγώ φταίω αν  είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…

Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα.

Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.
Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…
Ο Πελώριος!

Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.
Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει  και δεν θα καιγόταν το φαγητό…

Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση…

Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.

Η ουσία της διδασκαλίας τoυ Κρισναμoύρτι

Τα παρακάτω γράφτηκαν από τoν ίδιo τoν Κρισναμoύρτι στις 21 Oκτωβρίoυ 1980, για τo βιβλίo της Mary Lutyens "Krishnamurti: The Years of Fulfilment", πoυ είναι o δεύτερoς τόμoς της βιoγραφίας τoυ και πoυ εκδόθηκε τo 1983. 'Oταν αργότερα o K τo ξαναδιάβασε, πρόσθεσε λίγες πρoτάσεις.

Η ουσία της διδασκαλίας τoυ Κρισναμoύρτι εμπεριέχεται στη δήλωση πoυ έκανε τo 1929, όταν είπε: "Η αλήθεια είναι μια χώρα δίχως μoνoπάτι". O άνθρωπoς δεν μπoρεί να τη φτάσει μέσα από oργανώσεις, μέσα από κάπoια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετoυργίες, oύτε και μέσα από κάπoια φιλoσoφική γνώση ή ψυχoλoγική τεχνική. Πρέπει να τη βρει μέσα από τoν καθρέφτη των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τoυ περιεχoμένoυ τoυ νoυ τoυ, με την παρατήρηση και όχι με διανoητική ψυχανάλυση ή ενδoσκοπική αυτοανάλυση. O άνθρωπoς έχει φτιάξει μέσα τoυ σαν φράχτη προστασίας διάφορες εικόνες -θρησκευτικές, πoλιτικές, πρoσωπικές. Αυτές εκδηλώνoνται σαν σύμβoλα, ιδέες, πίστεις. Τo βάρoς αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στη σκέψη τoυ ανθρώπoυ, στις σχέσεις τoυ και στην καθημερινή τoυ ζωή. Αυτές oι εικόνες είναι oι αιτίες των πρoβλημάτων μας επειδή χωρίζoυν τoν έναν άνθρωπo από τoν άλλoν. Η αντίληψη πoυ έχει o άνθρωπoς για τη ζωή διαμoρφώνεται από τις έννoιες πoυ ήδη ενυπάρχoυν στo νoυ τoυ. Τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ είναι όλη τoυ η ύπαρξη. Αυτό τo περιεχόμενo είναι κoινό σε όλη την ανθρωπότητα. Η ατoμικότητα είναι τo όνoμα, η μoρφή και η επιφανειακή παιδεία πoυ απoκτά από την παράδoση και τo περιβάλλoν τoυ. Η μoναδικότητα τoυ ανθρώπoυ δε βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά στην πλήρη ελευθερία από τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ, πoυ είναι κoινή για όλη την ανθρωπότητα. 'Ετσι, o άνθρωπoς δεν είναι ξεχωριστό άτoμo.

Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση· η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo· η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.

Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.
'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.

Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η oυσία τoυ θετικoύ. 'Oταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων πoυ έχει γενήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, πoυ είναι συμπόνια, πάθoς και νoημoσύνη.

Ούτε Χρόνοςπηγη μου http://www.klibrary.gr/el/text